ซีลีเนียมคืออะไร?

         ซีลีเนียม ถูกนำมาใช้เป็นครั้งแรกในการรักษารังแค แต่แร่ธาตุที่จำเป็นนี้ (จำเป็นต่อร่างกายในปริมาณเล็กน้อยเท่านั้น) มีความสำคัญในทางโภชนาการ      เมื่อรับประทานร่วมกับเบต้าแคโรทีน, วิตามินอี และซี    ซีลีเนียมตามผลการวิจัยล่าสุด  สามารถป้องกันการสร้างอนุมูลอิสระที่ก่อให้เกิดโรคต่างๆ  เช่น มะเร็งและโรคหัวใจ

         ซีลีเนียม ยังมีส่วนเชื่อมต่อกับโปรตีนเนื่องจากมันถูกรวมเข้ากับการสร้างซีลีโนโปรตีน  ซึ่งทำหน้าที่เป็นเอนไซม์ต่อต้านอนุมูลอิสระที่สำคัญ  โดยมีความสามารถในการหยุดโมเลกุลดีเอ็นเอที่เสียหายจากการจำลองแบบ   และป้องกันไม่ให้เนื้องอกเจริญเติบโต

         นอกจากนี้  ซีลีเนียม ยังเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการเมแทบอลิซึมของไอโอดีน   และมีส่วนช่วยในการสังเคราะห์โปรตีน    หากคนใดคนหนึ่งขาดไอโอดีน  ก็โอกาสที่พวกเขาจะขาดซีลีเนียม     ซีลีเนียม มีบทบาทในการควบคุมต่อมไทรอยด์  และในการเสริมสร้างระบบภูมิคุ้มกัน ตาม NaturalNews.com    กิจกรรมที่ลดลงในส่วนของฮอร์โมนไทรอยด์อาจเป็นสัญญาณของการขาดซีลีเนียม  โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผู้ที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นภาวะพร่องไทรอยด์

         จากการศึกษาล่าสุดใน American Journal of Epidemiology พบว่า  ปริมาณซีลีเนียมที่ได้รับในตลอดช่วงชีวิต   อาจส่งผลต่อการที่บุคคลสามารถรักษาระบบความรู้ความเข้าใจได้ดีเมื่ออายุมากขึ้น    ชี้ให้เห็นว่า  ระดับซีลีเนียมที่เพียงพออาจช่วยในการป้องกันโรคอัลไซเมอร์

โรคที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับการขาดซีลีเนียม:

         โรค Keshan (คีชาน) - ภาวะนี้เกิดขึ้นในเด็กและมีลักษณะการทำงานของหัวใจที่ขยายใหญ่ขึ้นและไม่ดี     โรคนี้พบครั้งแรกในประเทศจีนในช่วงต้นทศวรรษ 1930   และยังคงพบเห็นได้ในพื้นที่ชนบทของจีนที่ระดับซีลีเนียมในดินอยู่ในระดับต่ำ

         โรค Kashin Beck (คาชีน-เบค) - ภาวะที่มีผลต่อข้อต่อและกระดูกหรือที่เรียกว่า osteoarthropathy

         Myxedematous - ภาวะธัยรอยด์พร่องในเด็กแรกเกิด   ส่งผลให้เกิดภาวะปัญญาอ่อน

การวิจัยในปัจจุบันเกี่ยวกับซีลีเนียม

         โรคหัวใจ - แม้ว่าสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยาอาจกล่าวว่า  ยาเป็นวิธีเดียวในการป้องกันและรักษาโรค   แต่หน่วยงานทางการแพทย์ในประเทศจีนก็พบคำตอบโดยใช้แนวทางเชิงรุกในการรักษาและป้องกันโรคเคซาน (โรคที่เกิดจากการขาดซีลีเนียม  และภาวะหัวใจล้มเหลวชนิดหนึ่ง  ที่ทำให้หัวใจโต, กล้ามเนื้อหัวใจอ่อนแอ  และเสียชีวิตในที่สุด)     โรคนี้พบครั้งแรกในประเทศจีน  ซึ่งพบระดับซีลีเนียมต่ำ   และในที่สุดก็เกิดขึ้นในส่วนอื่น ๆ ของโลก    เมื่อเจ้าหน้าที่ในจังหวัด Keshan ของจีนพบว่า  ภาวะหัวใจเกี่ยวข้องกับการขาดซีลีเนียมเท่านั้น   พวกเขาจึงได้จัดทำโครงการเสริมราคาไม่แพง  และมีประสิทธิภาพอย่างมากเพื่อขจัดภาวะนี้ 

         มะเร็ง - ซีลีเนียม  ขัดขวางกระบวนการก่อมะเร็ง  โดยการยับยั้งการกลายพันธุ์  และทำหน้าที่เป็นสารต่อต้านอนุมูลอิสระ     Peter Glidden, N.D. ให้การสัมภาษณ์ทางวิทยุ  เปิดเผยว่าซีลีเนียม 200 ไมโครกรัมนั้นใช้ในการป้องกันมะเร็งได้อย่างมีประสิทธิภาพ    จากข้อมูลของเขาการวิจัยที่ทำมาหลายปีแสดงให้เห็นว่า  การบริโภคซีลีเนียม 200 ไมโครกรัม  ช่วยลดมะเร็งเต้านมได้ 82 เปอร์เซ็นต์, มะเร็งทวารหนัก  และมะเร็งลำไส้ใหญ่ 69 เปอร์เซ็นต์, มะเร็งต่อมลูกหมาก 54 เปอร์เซ็นต์  และแม้แต่มะเร็งปอด 39 เปอร์เซ็นต์

         โรคข้ออักเสบ - ในการศึกษาที่นำโดย ดร. โจแอนน์ จอร์แดน  จากมหาวิทยาลัยนอร์ทแคโรไลนาพบว่า  ซีลีเนียมช่วยลดโอกาสในการเกิดอาการปวดข้อในข้อเข่าได้อย่างมีนัยสำคัญ เมื่อได้ยินว่า  ผู้คนในพื้นที่ที่ขาดซีลีเนียมอย่างรุนแรงในประเทศจีนเกิดเป็นโรค Kashin-Beck ซึ่งเป็นภาวะที่ทำให้ข้อต่อเกิดปัญหาตั้งแต่อายุยังน้อย    ดร. จอร์แดน สงสัยว่าซีลีเนียมอาจมีบทบาทในการป้องกันโรคนี้    ในการศึกษากับอาสาสมัคร 940 คนพบว่า  ซีลีเนียมในปริมาณ จำกัดเท่านั้นที่จำเป็นต่อการป้องกันโรคข้อเข่าเสื่อม     ทีมของ ดร. จอร์แดน  เปรียบเทียบความรุนแรงของโรคข้อเข่าเสื่อมด้วย X-rays   กับปริมาณซีลีเนียมในร่างกายของอาสาสมัคร  ซึ่งใช้วิธีวัดปริมาณซีลีเนียมในเล็บเท้าของอาสาสมัคร  โดยแบ่งอาสาสมัครเป็น 3 กลุ่ม     พบว่า   กลุ่มซึ่งมีระดับซีลีเนียมสูงสุด  มีความเสี่ยงต่อโรคข้อเข่าเสื่อมลดลง 40 เปอร์เซ็นต์   เมื่อเทียบกับกลุ่มที่มีระดับซีลีเนียมต่ำที่สุด

         เอชไอวี - ร่างกายต้องการซีลีเนียมเพื่อรักษาการเผาผลาญให้เป็นปกติ    ซีลีเนียมจะรวมตัวเข้ากับโปรตีน   ทำให้เกิด ซีลีโนโปรตีน (selenoprotein)    เชื่อกันว่า  ซีลีโนโปรตีนเหล่านี้ช่วยชะลอการแพร่กระจายของเชื้อโรค     ในผู้ติดเชื้อเอชไอวี จะมีการย่อยสลายซีลีโนโปรตีน  ซึ่งน่าจะเกิดจากโปรตีนที่เรียกว่า Tat ซึ่งผลิตโดยเชื้อไวรัสเอชไอวี     Tat ดูเหมือนจะกำหนดเป้าหมายไปที่ ซีลีโนโปรตีน ที่เรียกว่า TR1    เพื่อจัดการกับสถานการณ์นี้  นักวิทยาศาสตร์จึงตัดสินใจทดลองโดยการเสริมซีลีเนียม  เพื่อส่งผลต่อวิธีที่ Tat ทำกับ TR1    เพื่อทดสอบแนวคิดนี้  พวกเขาแยกเซลล์เม็ดเลือดจากอาสาสมัครที่ไม่ได้ติดเชื้อ HIV    จากนั้นทำให้เซลล์ติดเชื้อไวรัส จากนั้นพวกเขาก็เพิ่ม โซเดียม ซีลิไนต์ (sodium selenite)  ซึ่งเป็นซีลีเนียมรูปแบบหนึ่ง  ลงในเซลล์เพาะเลี้ยง     สิ่งที่พวกเขาค้นพบทำให้พวกเขาประหลาดใจ: ซีลีเนียมหยุดการจำลองแบบของเอชไอวี (HIV replication)ได้อย่างมีประสิทธิภาพถึง 10 เท่า   เมื่อเทียบกับเซลล์เพาะเลี้ยงที่ไม่มีซีลีเนียม     พวกเขายังสรุปว่า  การขาดโปรตีนที่รวมตัวกับซีลีเนียม   กระตุ้นให้เกิดการแพร่พันธุ์ของเอชไอวีขึ้น 3.5 เปอร์เซ็นต์

         ภาวะมีบุตรยากของผู้ชาย - สำหรับผู้ชาย   ซีลีเนียม จำเป็นสำหรับการผลิตอสุจิ  และการเคลื่อนไหวของอสุจิ     ดังนั้น  คุณผู้ชายที่ต้องการมีบุตร  ควรตรวจสอบว่า  ร่างกายได้รับซีลีเนียมอย่างเพียงพอ     เกือบครึ่งหนึ่งของซีลีเนียมในร่างกายของผู้ชาย  พบในอัณฑะ และท่อน้ำเชื้อ   และคุณผู้ชายจะสูญเสียซีลีเนียมไปทางน้ำอสุจิ

การขาดสังกะสีและการเติบโตของมะเร็ง: คุณมีความเสี่ยงหรือไม่?

         สังกะสีเป็นแร่ธาตุที่ร่างกายต้องการเพื่อสนับสนุนการทำงานของภูมิคุ้มกัน  และช่วยในการทำงานของเซลล์ต่างๆ    นอกจากนี้  ยังรองรับการทำงานของเอนไซม์มากกว่า 300 ชนิด    น่าเสียดายที่คนส่วนใหญ่ในโลกขาดสังกะสี     สังกะสีเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการพัฒนาฮอร์โมนและโมเลกุลภูมิคุ้มกันที่ดีต่อสุขภาพ   ตลอดจนการเจริญเติบโตของมนุษย์     เป็นพื้นฐานของสารต้านอนุมูลอิสระที่สำคัญต่อร่างกาย   ช่วยกระตุ้นและช่วยในการควบคุมระบบภูมิคุ้มกันที่อ่อนแอลง

         ประมาณ 25% ของประชากรโลก (ประมาณ 2 พันล้านคน) มีภาวะขาดธาตุสังกะสี     ผู้เชี่ยวชาญเชื่อว่า  สาเหตุหลักของการขาดสังกะสีเป็นผลมาจากการรับประทานอาหารที่ไม่เพียงพอ     อย่างไรก็ตาม  การส่งสัญญาณทางชีวเคมีที่ไม่ดีก็เป็นปัจจัยสนับสนุนภาวะขาดธาตุสังกะสี  จากมุมมองด้าน functional health

         การขาดสังกะสีเชื่อว่าจะทำให้มีผู้เสียชีวิต 400,000 รายต่อปี     สังกะสีมีความสำคัญอย่างยิ่งสำหรับสตรีมีครรภ์ และเด็กที่กำลังเติบโต  เนื่องจากช่วยในการพัฒนาความรู้ความเข้าใจ และควบคุมฮอร์โมน  เช่น เลปติน, IGF-1 (insulin-like growth factor-1) และคอร์ติซอล

ระดับสังกะสีในร่างกายลดลงได้อย่างไร

         อาหารที่มีน้ำตาล และคาร์โบไฮเดรตสูง  จะสร้างสมดุลของน้ำตาลในเลือดที่ไม่ดีต่อสุขภาพ  ซึ่งจะป้องกันไม่ให้ร่างกายดูดซึมสังกะสีอย่างเหมาะสม     การขาดสังกะสีเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นในผู้ที่ขาดความสามารถในการดูดซึมแร่ธาตุ  เช่น ผู้ที่มีอาการลำไส้รั่ว (leaky gut syndrome)

         กรดไฟติกที่พบในพืชตระกูลถั่ว และธัญพืช เมื่อบริโภคในปริมาณสูง  สามารถขัดขวางการดูดซึมสังกะสี      ยาต้านการอักเสบที่ไม่ใช่สเตียรอยด์ (NSAIDs) ยังส่งผลเสียต่อระดับสังกะสีเมื่อรับประทานเป็นประจำ

อาการของการขาดสังกะสี

         อาการที่พบบ่อยที่สุด  ซึ่งอาจเป็นสัญญาณของการขาดสังกะสี ได้แก่ :

• ภูมิคุ้มกันลดลง
• ความจำไม่ดี
• มะเร็งเต้านมและมะเร็งต่อมลูกหมาก
• ภาวะมีบุตรยาก
• การสูญเสียความรู้สึกทางเพศ
• เป็นหวัดบ่อย
• ผมร่วงผิดปกติ
• กระบวนการคิดช้า
• มีจุดบนเล็บ
• พลังงานต่ำ
• นอนไม่หลับ
• การสูญเสียรสชาติหรือกลิ่น
• ปัญหาไซนัสและอาการแพ้
• ผื่น / ผิวหนังอักเสบ (ECZEMA)
• ไม่อยากอาหาร
  

  สุขภาพภูมิคุ้มกันของคุณขึ้นอยู่กับสังกะสี

           ร่างกายจำเป็นต้องใช้สังกะสี  เพื่อรักษาระบบภูมิคุ้มกัน  และควบคุมระบบ Th-1 และ Th-2     ระบบเหล่านี้  เป็นส่วนสำคัญของการปรับภูมิคุ้มกัน     สังกะสี  เพิ่มการทำงานของไซโตไคน์อินเตอร์เฟอรอนอัลฟา (cytokine interferon alpha) ของมนุษย์  ซึ่งรับผิดชอบในการป้องกันการจำลองแบบของไวรัส (viral replication)     การทำเช่นนี้จะจำกัดความเครียดทางภูมิคุ้มกัน (immunological stress) ในร่างกาย  และช่วยเพิ่มการทำงานร่วมกันของภูมิคุ้มกัน

           เอนไซม์ซูเปอร์ออกไซด์ดิสมูเทส (Superoxide dismutase - SODs) เป็นสารต้านอนุมูลอิสระภายในเซลล์ที่แข็งแรง  ซึ่งอาศัยสังกะสีในโครงสร้างและหน้าที่     เอนไซม์เหล่านี้ช่วยยับยั้งการติดเชื้อไวรัส และสารพิษจากการสะสมภายในเซลล์    ปกป้องลำดับจีโนมของเซลล์  ซึ่งมีหน้าที่ในการแสดงออกของยีน (gene expression)

   

   

  สังกะสีช่วยลดการอักเสบในร่างกาย

           การตอบสนองของภูมิคุ้มกันแบบ innate immune response จะทำงานเมื่อระบบภูมิคุ้มกันตรวจพบเชื้อโรค  และกระตุ้นปฏิกิริยาต่างๆภายในร่างกาย     กระบวนการนี้รวมถึง Nuclear Factor - kappa Beta (NF-kB) pathway    จำเป็นต้องมีการส่งสัญญาณ NF-kB ที่ละเอียดอ่อน  เพื่อรักษาระบบภูมิคุ้มกันให้แข็งแรง    แต่อาจส่งผลให้เกิดการอักเสบเรื้อรังเมื่อมีการกระตุ้นมากเกินไป

           กระบวนการ NF-kB ต้องใช้สังกะสีในการจับกับโปรตีนในซีรีส์  เพื่อหยุดกิจกรรม  ซึ่งจะควบคุมการอักเสบภายในเซลล์    เมื่อขาดสังกะสีในอาหาร และการดูดซึมที่ไม่ดี   กระบวนการ NF-kB จะถูกกระตุ้นมากเกินไป  ทำให้เกิดการอักเสบเรื้อรัง  ซึ่งเกี่ยวข้องกับการเกิดโรคจากความเสื่อม (degenerative disease)

   

  สังกะสีช่วยลดการพัฒนาของเซลล์มะเร็ง

           ผลของสังกะสีที่มีต่อกระบวนการ NF-kB   ทำให้สังกะสีมีความสำคัญอย่างมากในการป้องกันรูปแบบการเติบโตของเซลล์มะเร็ง     สังกะสี เกี่ยวข้องกับการยับยั้งการสร้างเส้นเลือดในเซลล์เนื้องอก (angiogenesis)  และการหลั่งไซโตไคน์ที่อักเสบ    พบว่าสังกะสีกระตุ้นการตายของเซลล์ตามโปรแกรมที่เรียกว่า apoptosis ในเซลล์ที่ผิดปกติ     การตายของเซลล์ที่เป็นไปตามปกติ  ช่วยลดความเสี่ยงของการเติบโตของมะเร็ง

           การขาดสังกะสี  สามารถส่งเสริมให้เกิดมะเร็งในมนุษย์ได้หลายชนิด  เช่น หลอดอาหารและมะเร็งที่เกี่ยวข้องกับระบบทางเดินอาหาร, ศีรษะ และลำคอ     การเสริมสังกะสี  พบว่า  ช่วยลดจำนวนเนื้องอก และความรุนแรงของสารก่อมะเร็ง

  มะเร็งต่อมลูกหมากและมะเร็งเต้านม:
           สังกะสีมีความสำคัญอย่างยิ่งในมะเร็งต่อมลูกหมากและมะเร็งเต้านม     คนที่มียีน BRCA1 มีความเสี่ยงสูงสุดในการเป็นมะเร็งเต้านม    ในปี 2555 ได้มีการตรวจสอบกลุ่มบุคคลที่มียีนที่ระบุ     นักวิจัยพบว่า  ความเสี่ยงต่อการเกิดมะเร็งลดลงในผู้ที่มีสังกะสีในความเข้มข้นสูงสุด     การศึกษาเดียวกันยังพบว่า  บุคคลที่มีสังกะสีในระดับต่ำสุดในร่างกาย  มีความเสี่ยงต่อการเกิดมะเร็งเต้านมเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ

  มะเร็งกระเพาะปัสสาวะ:
           ความสัมพันธ์ระหว่างการขาดสังกะสีและความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นสำหรับมะเร็งกระเพาะปัสสาวะก็มีอยู่เช่นกัน    ไม่เพียงมีงานวิจัยที่พบว่า  ผู้ป่วยมะเร็งกระเพาะปัสสาวะมีสังกะสีในระดับต่ำ   แต่เนื้อเยื่อมะเร็งเองก็มีความเข้มข้นของสังกะสีต่ำอย่างมีนัยสำคัญ     นักวิจัยได้เรียนรู้การเสริมสังกะสีให้กับผู้ป่วยมะเร็งกระเพาะปัสสาวะ  ช่วยกระตุ้นการตายของเซลล์ (programmed cell death) และส่งผลให้เกิดผลในการต่อต้านมะเร็ง

  มะเร็งผิวหนัง:
           การเสริมสังกะสียังสามารถลดความเสี่ยงต่อการเป็นมะเร็งผิวหนังได้    อย่างไรก็ตามการเชื่อมโยงโดยตรงนั้นไม่แน่นอน     ผู้ชายและผู้หญิงมีความแตกต่างทางเพศตามธรรมชาติ  ซึ่งส่งผลต่อเส้นทางการกดภูมิคุ้มกัน (immunosuppression pathways) ของผิวหนัง  และการสัมผัสกับรังสีอัลตราไวโอเลต    แม้จะมีความแตกต่างโดยธรรมชาติ   แต่ก็มีความเกี่ยวข้องอย่างมีนัยสำคัญกับการเสริมสังกะสีที่ยับยั้งการเกิดมะเร็งของผิวหนัง

           พบว่าสังกะสี ลดการอักเสบ, ยับยั้งการเจริญเติบโตของเนื้อเยื่อที่ผิดปกติ  และลดอุบัติการณ์ของแผลที่ผิวหนังขนาดใหญ่  และเนื้องอกที่เป็นอันตรายมากขึ้น

  การขาดสังกะสีและยีน p53:
           ยีน p53 เป็นยีนหลักที่ช่วยปกป้องผู้ชายจากมะเร็งต่อมลูกหมากและผู้หญิงจากมะเร็งเต้านม    กล่าวกันว่า  ยีนนี้เป็นผู้พิทักษ์จีโนมของมนุษย์เพื่อประโยชน์ในการป้องกัน     ดังนั้นการกลายพันธุ์ของยีน p53 จะเพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดมะเร็งอย่างมาก     สังกะสี มีความจำเป็นต่อยีน p53   เพื่อลดความเสี่ยงของการกลายพันธุ์ของตัวป้องกันที่สำคัญนี้  ซึ่งการกลายพันธุ์ของยีน p53  จะเพิ่มโอกาสในการพัฒนาเซลล์มะเร็งของต่อมลูกหมากและเต้านมอย่างมาก

ความสมดุลของสังกะสีและเอสโตรเจน

         David Watts สังเกตว่า  ผู้หญิงที่มีระดับทองแดง, แคลเซียม  และโบรอนในแร่ธาตุในเส้นผมสูง  ก็จะมีสังกะสีในระดับต่ำ  และมีความเสี่ยงต่อการเป็นมะเร็งเต้านมมาก     คำอธิบายของ ดร. วัตต์ เกี่ยวกับการค้นพบนี้คือ  ทองแดงและโบรอน  ช่วยเพิ่มความไวของร่างกายต่อฮอร์โมนเอสโตรเจน  และลดผลของฮอร์โมนโปรเจสเตอโรน

         สังกะสีสนับสนุนการผลิตและการใช้โปรเจสเตอโรน     ดังนั้น  การขาดสังกะสีจึงเพิ่มความไวของฮอร์โมนเอสโตรเจน  และลดการตอบสนองของฮอร์โมนโปรเจสเตอโรน    เพื่อให้ฮอร์โมนในสตรีเหล่านี้สมดุลอย่างมีประสิทธิภาพ   จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องเพิ่มระดับสังกะสี  และลดความเข้มข้นของโบรอน, ทองแดง และแคลเซียมด้วย

วิธีจัดการกับการขาดสังกะสีผ่านผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร

         แหล่งที่มาของสังกะสีตามธรรมชาติพบได้ใน  หอยนางรม, ไข่, เมล็ดธัญพืช, ถั่ว, เมล็ดพืช, หอยและเนื้อสัตว์    เนื่องจากการสะสมของสารพิษในหอยนางรม และหอย  จึงควรจำกัดการรับประทานอาหารจากแหล่งที่มาเหล่านี้  หรือหลีกเลี่ยงเสีย     ตัวเลือกที่ยอดเยี่ยม ได้แก่ เนื้อวัว (ที่เลี้ยงด้วยหญ้า)  และเครื่องในสัตว์, ไข่  ที่ผลิตในท้องถิ่นจากสัตว์เลี้ยงในทุ่งหญ้า 100%     แหล่งที่มาของสังกะสีจากพืชพบมากใน  เมล็ดฟักทอง, เมล็ดทานตะวันและเมล็ดเจีย

         โดยทั่วไป  ผู้ใหญ่  แนะนำให้รับประทานสังกะสีวันละ 8-11 มิลลิกรัม     อย่างไรก็ตาม  ผู้เชี่ยวชาญด้าน functional health และนักโภชนาการบางคน  จะแนะนำว่าควรใช้ 30-40 มก. / วัน การบริโภคความเข้มข้นเกิน 100 มก. / วัน  สามารถสร้างอาการไม่พึงประสงค์ต่อสุขภาพ  และเพิ่มความเสี่ยงมะเร็งได้